Każdy kto tylko mógł uwijał się jak mrówka, aby pomóc w przygotowaniu umocnień i zasieków, które miały pomóc w utrzymaniu grodu. Nieważne w jakim był wieku i jaką profesję wykonywał, każda para rąk zwiększała szansę na odparcie ataku. Obroną grodu kierował wielki rycerz Sędziwój Czerń. Jego prawą rękę, Ścibora, wyraźnie niepokoił atak, który miał wkrótce nadejść:
- Panie, nie chcę podważać Waszej mądrości i doświadczenia, ale czy umocnienia, które przygotowujemy na pewno wystarczą, na tak wielką siłę jaka na nas nadciąga?
- Słuszne są twe obawy Ściborze. To za mało żeby powstrzymać tę falę uderzeniową.
- A mimo wszystko je robimy, nie bardzo rozumiem.
- To są tylko przygotowania do właściwych prac Ściborze, gdy je ukończymy, dopiero wtedy będziemy mogli przygotować takie umocnienia, z jakimi jeszcze nikt nie miał do czynienia.
- Nadal mało rozumiem Panie.
- Znalazłem w internecie zbrojarnię Zerton na Śląsku, niedaleko nas, skontaktowałem się z nimi. Przygotowali dla nas różnej długości pręty żebrowane, część z nich odpowiednio powyginali, dodatkowo dostarczą nam kilkanaście siatek zbrojeniowych, ścian szczelinowych, pali fundamentowych. To wszystko już do nas jedzie. Wyobrażasz sobie nasze umocnienia, wzmocnione żelastwem o odpowiednich kształtach, długości i dużej wytrzymałości?
- Niech to dunder świśnie - odparł Ścibor, który zrobił wielkie oczy, gdy usłyszał co planuje Sędziwój.