Hrabia Kowalski upewniwszy się, że żona ciągle śpi delikatnie wstał z łóżka, później na palcach podszedł to szafy, w której ukrył niewielką walizkę z ubraniami. Wziął bagaż w rękę i najciszej jak umiał zszedł po schodach, szczególną uwagę zachowując, gdy przechodził obok pokoju kierowcy. Szybko zmienił piżamę na ubranie, które ukrył w szafce z dokumentami, w salonie. Następnie wyszedł przed dom i najciszej jak umiał przekręcił klucz w zamku. Idąc szybkim krokiem w kierunku przystanku, myślał o tym ile musiał się nakombinować, aby w delegację pojechać autobusem swojego ulubionego przewoźnika, a nie jego własną limuzyną, której nienawidził (ale czego się nie kupuje dla żony). Była dużo mniej wygodna niż autobus, dziwnie przyspieszała wywołując u Hrabiego mdłości, klimatyzacja chłodziła, ale chyba kierowcę, szyby były przyciemnione, tak że nic nie dało się zobaczyć na zewnątrz, a whiskey w barku była najgorszą jaką pił. Jeszcze nie ma do kogo gęby otworzyć w czasie podóży, bo kierowca był sztywniakiem jakich mało i odpowiadał najkrótszymi zdaniami, jakie Hrabia w swoim życiu słyszał. Ani żona, ani kierowca nie mogli pojąć jego uwielbienia do autobusu i ciągle zmuszali do podróży limuzyną. Oczywiście wszystko w trosce o to by miał jak najlepsze warunki podróży. Gdyby tylko jedno z nich się obudziło, nigdy nie dotarłby na przystanek. A kierowca, ta sprytna bestia gotów był go nawet śledzić, by w ostatnim momencie zajechać busowi drogę i przejąć pasażera jak na filmie gangsterskim. Dziś już jednak nie zdąży - Hrabia widział na końcu ulicy charakterystyczny biały autobus zbliżający się do przystanku, jego serce radowało się już na wygodniutkie siedzenie, barek z pysznymi trunkami, klimatyzacją, którą sam mógł sobie regulować, widokami za oknem no i te pasjonujące rozmowy z towarzyszami podróży.