Detektyw Kowalski wpadł do Eko-Rejonu przypadkiem. Sprawa, którą prowadził, zaprowadziła go na obrzeża miasta, gdzie wiał zimny wiatr, a chodniki były śliskie jak ulice w noirze. Zaciągnął kapelusz głębiej na głowę, próbując zignorować zamarznięty szron na rąbku prochowca.

„Przepraszam, gdzie znajdę...” – zaczął, ale przerwał, widząc ekipę Eko-Rejonu w akcji. Byli szybcy, skuteczni, jakby całą zimę mieli na wyłączność. Maszyny do odśnieżania pracowały, rozsypując sól z precyzją godną detektywa. Zamiast poświęcić się swojej sprawie, Kowalski po prostu stał i patrzył.

Z każdą minutą śnieg i lód ustępowały, a ulice stawały się bezpieczne. „To miasto potrzebuje więcej takich ludzi” – mruknął pod nosem, zapominając o całej sprawie, która go tu sprowadziła.

W końcu, odrobinę zaskoczony swoją reakcją, zorientował się, że czas wracać do pracy. „Świetna robota” – rzucił na odchodnym, spoglądając na lśniące w zimowym słońcu ulice. Zamiast śledztwa, Kowalski znalazł coś innego – szacunek do tych, którzy z zimą walczą równie skutecznie jak on z przestępczością.

I kto wie, może kiedyś wróci, ale tym razem nie z powodu śledztwa, a żeby zobaczyć, jak ci sami specjaliści radzą sobie z zielenią w pełnym rozkwicie lata.