Gdzieś, w krainie zwanej Mazowszem, w dorzeczu Bzury, w drugiej połowie XIII wieku, kilkudziesięciu osadników postanowiło osiąść właśnie na tym terenie.

Trochę inaczej wyobrażali sobie swoje początki tutaj, ponieważ musieli wykonać sporo pracy, aby wieść spokojny byt. Teren był bardzo zalesiony i ciężko było gdziekolwiek uprawiać zboże, a bez zboża nie było czego jeść i za co żyć. Dlatego jakiś czas temu podjęli decyzję, że wykarczują lasy, a w ich miejsce zasieją zboża. Dopiero po jakimś czasie można było powiedzieć, że naprawdę tutaj osiedli i mogą skupić się na budowie prawdziwych domów, uprawie pól, wychowywaniu dzieci. Osadnicy postanowili wynagrodzić sobie ciężką pracę i każde z utworzonych pól nazywali. Były już Gąszcz, Brzóza oraz Koci Lasek. Zastanawiali się intensywnie nad nazwą ostatniego z utworzonych pól. Większość chciała je nazwać Lipie, ale jednomyślność nie została jeszcze osiągnięta.

Jeden z osadników postanowił trochę odpocząć po pracy. Przysiadł na sciętym pniu i popijając miód zastanawiał się, jak to będzie w przyszłości: czy zadomowią się tutaj na dobre, czy uda się przekształcić te pojedyncze pola w większe wsie i sołectwa, ilu ludzi tutaj będzie mieszkać, czy ktoś ważny napisze lub chociaż wspomni o ich małej ojczyźnie w swoim dziele.

Ciągle też myślał nad nazwą, chodziło mu po głowie, żeby zaproponować innym osadnikom jedną nazwę na wszystkie utworzone pola. Ta nazwa to Godzianów. Sam nie wiedział czemu, ale podobała mu się ta nazwa. Dopił resztkę miodu i postanowił wrócić do pracy, chociaż nadchodził już zmierzch, ale tylko tak mógł sprawić, by jego marzenie o Godzianowie choć trochę się urealniło.